Drugi już raz w Stadzie Książ odbędzie się Międzynarodowy Konkurs Powożenia Tradycyjnego
http://www.tradition.com.pl/o-konkursie-karty-zgloszen/
wtorek, 8 lipca 2014
czwartek, 27 marca 2014
Małe konie zaprzęgowe w typie dużego krępego kuca.
FIORDING w swojej ojczyźnie Norwegii zwie się Fjordhest. Rasa pochodzi z północno-zachodniej Norwegi, która jest krainą fiordów (morskie zatoki o stromych i bardzo wysokich zboczach). Fiording jest rasą szczególną pod wieloma względami. Uważana jest za najstarszą czystą rasę koni na świecie. Wykopaliska archeologiczne wykazały, że koń fiordzki hodowany był już 2000 lat p.n.e. Rasa ukształtowała się na podłożu pierwotnego, prymitywnego kuca skandynawskiego, udoskonalona prawdopodobnie końmi pochodzącymi z wymiany handlowej z innymi krajami skandynawskimi. Fiordingi były bojowymi wierzchowcami Wikingów. Dla Norwegów były siłą pociągową i juczną nie do przecenienia. Rasa tych przyjacielskich koni jest w Norwegii prawnie uznana jako dziedzictwo narodowe i hodowana z wielkim pietyzmem.
Hodowla prowadzona przez wieki w czystości rasy doprowadziła do ukształtowania niezawodnie dziedziczącego się typu niskiego i niezwykle silnego konia bułanej maści z pręgą grzbietową. Maść jest wyłącznie bułana bez odmian jednak rozróżnia się kilka jej odcieni http://www.bluebirdlane.com/the-colours-of-the-norwegian-fjordhorse.html
Mierzące od 135cm do 150cm fiordingi odznaczają się dużą objętością klatki piersiowej, krótką, grubą szyją, długim tułowiem i krótkimi mocnymi kończynami .Wyróżniają się dużą siłą uciągu w stosunku do masy ciała. Fiordingi popularne są w całej Europie a także w USA. Słyną z idealnego charakteru i temperamentu dlatego są świetnymi "końmi pierwszego kontaktu" . Jeszcze jedną cechą szczególną jest ich długowieczność ale wiąże się to z długim okresem wzrostu i późnym dojrzewaniem. Młody fiording rośnie i rozwija się do piątego a nawet szóstego roku życia. W Norwegii ogiery poddaje się próbie dzielności po ukończeniu 4,5 lat pod warunkiem dostatecznego rozwoju. Są to konie odporne na zimno i dobrze wykorzystują paszę objętościową .Grzywa fiordingów ma grube włosie i rośnie długa jednak często strzyże się ją w charakterystyczny tradycyjny sposób ,gdzie środkowy pas czarnego włosia wystaje o ok, 1cm nad bocznymi białymi.
Mimo wielu talentów jakie ujawniają fiordingi jako wierzchowce przede wszystkim wysoko cenione są jako konie zaprzęgowe. W zaprzęgu wykazują siłę i zwinność a stabilna psychika jest dodatkowym atutem.
HIGHLAND wyhodowany w Szkocji krępy, masywny, duży kuc mierzy do 147cm wzrostu. Rasa wykazuje spore podobieństwo do fiordingów ponieważ pochodzi od koni skandynawskich przybyłych wraz z Wikingami a także ciężkich koni francuskich podarowanych w 1530r. Jerzemu V Szkockiemu przez króla Ludwika XII. Umaszczenie najczęściej bułane, gniade,myszate lub siwe. Koń ten świetnie radzi sobie jako pociągowy w trudnym górzystym, kamienistym terenie ale również znakomicie sprawdza się w lekkim zaprzęgu.
WIATKA (вятская лошадь) Rosyjska rasa hodowana na zachód od Uralu, nazwa jej pochodzi od rzeki Wiatka. Stara rasa wywodząca się od tarpanów. Za cara Aleksego(1645-1676) i Piotra Wielkiego(1680-1721) pogłowie koni wiackich doskonalono mierzynami nadbałtyckimi, w ten sposób wyhodowano niewielkiego, silnego, niezmordowanego a przy tym dość szybkiego konia pocztowego do trojek rosyjskich. Właśnie Wiatka był doskonałym koniem zaprzęgowym sławnych rosyjskich trojek.
Wiatka cenione są szczególnie za wytrzymałość i niewielkie wymagania bytowe. Mierzą do 140cm w kłębie, rasa jest w typie prymitywnego pogrubionego konia. Jest krępy ma twarde małe kopyta i suche kończyny. Umaszczenie najczęściej spotykane myszate z pręgą, bułane i gniade.
HAFLINGER to rasa urodziwych kasztanków wyhodowana w południowych Alpach przy użyciu miejscowych koni roboczych ,głównie norikerów i koni orientalnych pozyskanych podczas najazdów tureckich. Nazwa rasy pochodzi od wioski Hafling. Haflinger mierzy 135-145cm w kłębie. Maść jest zawsze kasztanowata z białą grzywą, często występują białe odmiany na głowie.Haflinger ma bardzo urodziwą małą głowę o dużych oczach. jest masywnym kucem o silnych nogach. Ma łagodne usposobienie i jest bardzo dzielny w pracy. Jest to rasa zaprzęgowa doskonale radząca sobie w terenie górzystym, szeroko używana w gospodarstwie ,do pracy w lesie, służyły także w wojsku jako konie taborowe. Obecnie są bardzo popularne jako konie zaprzęgowe także w sporcie zaprzęgowym w Austrii, Szwajcarii, Niemczech jak i w innych krajach Europy Zachodniej. Obecnie hoduje się także linie haflingerów z większym dolewem krwi arabskiej (El Bedavi) specjalnie do sportu jeździeckiego. Konie z linii wierzchowych są wyrźnie delikatniejszej budowy i mają większy temperament.
AVELIGNESE często utożsamiany z haflingerem jest jego bliskim kuzynem. Hodowany jest w Tyrolu włoskim w całej alpejskiej okolicy północnych i środkowych Włoch. Również wyłącznie kasztanowatej maści różni się od haflingera mocniejszą budową, większą muskulaturą i większymi kopytami. Avelignese to dzielne i urodziwe konie zaprzęgowe.
Hodowla prowadzona przez wieki w czystości rasy doprowadziła do ukształtowania niezawodnie dziedziczącego się typu niskiego i niezwykle silnego konia bułanej maści z pręgą grzbietową. Maść jest wyłącznie bułana bez odmian jednak rozróżnia się kilka jej odcieni http://www.bluebirdlane.com/the-colours-of-the-norwegian-fjordhorse.html
Mierzące od 135cm do 150cm fiordingi odznaczają się dużą objętością klatki piersiowej, krótką, grubą szyją, długim tułowiem i krótkimi mocnymi kończynami .Wyróżniają się dużą siłą uciągu w stosunku do masy ciała. Fiordingi popularne są w całej Europie a także w USA. Słyną z idealnego charakteru i temperamentu dlatego są świetnymi "końmi pierwszego kontaktu" . Jeszcze jedną cechą szczególną jest ich długowieczność ale wiąże się to z długim okresem wzrostu i późnym dojrzewaniem. Młody fiording rośnie i rozwija się do piątego a nawet szóstego roku życia. W Norwegii ogiery poddaje się próbie dzielności po ukończeniu 4,5 lat pod warunkiem dostatecznego rozwoju. Są to konie odporne na zimno i dobrze wykorzystują paszę objętościową .Grzywa fiordingów ma grube włosie i rośnie długa jednak często strzyże się ją w charakterystyczny tradycyjny sposób ,gdzie środkowy pas czarnego włosia wystaje o ok, 1cm nad bocznymi białymi.
Mimo wielu talentów jakie ujawniają fiordingi jako wierzchowce przede wszystkim wysoko cenione są jako konie zaprzęgowe. W zaprzęgu wykazują siłę i zwinność a stabilna psychika jest dodatkowym atutem.
 |
| Ogier fjording jasno-bułanej maści. |
 |
| Ogier fiording w tradycyjnej uprzęży norweskiej. |
HIGHLAND wyhodowany w Szkocji krępy, masywny, duży kuc mierzy do 147cm wzrostu. Rasa wykazuje spore podobieństwo do fiordingów ponieważ pochodzi od koni skandynawskich przybyłych wraz z Wikingami a także ciężkich koni francuskich podarowanych w 1530r. Jerzemu V Szkockiemu przez króla Ludwika XII. Umaszczenie najczęściej bułane, gniade,myszate lub siwe. Koń ten świetnie radzi sobie jako pociągowy w trudnym górzystym, kamienistym terenie ale również znakomicie sprawdza się w lekkim zaprzęgu.
 | |
| Highland |
 | |
| Highland |
Wiatka cenione są szczególnie za wytrzymałość i niewielkie wymagania bytowe. Mierzą do 140cm w kłębie, rasa jest w typie prymitywnego pogrubionego konia. Jest krępy ma twarde małe kopyta i suche kończyny. Umaszczenie najczęściej spotykane myszate z pręgą, bułane i gniade.
 | |
| Wiatka |
 | |
| Wiacka trojka |
HAFLINGER to rasa urodziwych kasztanków wyhodowana w południowych Alpach przy użyciu miejscowych koni roboczych ,głównie norikerów i koni orientalnych pozyskanych podczas najazdów tureckich. Nazwa rasy pochodzi od wioski Hafling. Haflinger mierzy 135-145cm w kłębie. Maść jest zawsze kasztanowata z białą grzywą, często występują białe odmiany na głowie.Haflinger ma bardzo urodziwą małą głowę o dużych oczach. jest masywnym kucem o silnych nogach. Ma łagodne usposobienie i jest bardzo dzielny w pracy. Jest to rasa zaprzęgowa doskonale radząca sobie w terenie górzystym, szeroko używana w gospodarstwie ,do pracy w lesie, służyły także w wojsku jako konie taborowe. Obecnie są bardzo popularne jako konie zaprzęgowe także w sporcie zaprzęgowym w Austrii, Szwajcarii, Niemczech jak i w innych krajach Europy Zachodniej. Obecnie hoduje się także linie haflingerów z większym dolewem krwi arabskiej (El Bedavi) specjalnie do sportu jeździeckiego. Konie z linii wierzchowych są wyrźnie delikatniejszej budowy i mają większy temperament.
 | ||
| Haflinger |
AVELIGNESE często utożsamiany z haflingerem jest jego bliskim kuzynem. Hodowany jest w Tyrolu włoskim w całej alpejskiej okolicy północnych i środkowych Włoch. Również wyłącznie kasztanowatej maści różni się od haflingera mocniejszą budową, większą muskulaturą i większymi kopytami. Avelignese to dzielne i urodziwe konie zaprzęgowe.
 | |
| Avelignese |
 | |
| Avelignese |
niedziela, 16 lutego 2014
Cob - krępy koń półkrwi
W języku angielskim Cob nazywano onegdaj silnego konia mieszańca. Cob jest typem silnego, krępego i energicznego konia zaprzęgowego półkrwi. Posiada przodków zarówno zimnokrwistych jak i pełnej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej. Są to konie urodziwe i eleganckie przeważnie o wzroście 145~153 cm. Dobrze spisują się jako konie gospodarskie jak i do eleganckich powozów i pod wierzch.
Kolebką hodowli jest północna kraina Francji -Normandia i Królestwo Brytyjskie.
COB NORMANDZKI- Tradycja hodowli normandzkich koni typu cob sięga czasów Wilhelma Zdobywcy, który używał ich w swoim wojsku. Są to konie silne o masywnej budowie, 150-160 cm wzrostu. Głowa jest duża i garbonosa jak u koni zimnokrwistych. We Francji hodowlą tą zajmują się stadniny Le Pin i Saint Lo.
COB ANGIELSKI I IRLANDZKI. Do tego typu zalicza się mieszańce hunterów z rasami kuców lub koni hackney. Nie stanowia odrębnej rasy tylko krzyżówki.
COB WALIJSKI wytworzony z krzyżówek klaczy kuców walijskich z ogierami hiszpańskimi, Norfolk Roadster i orjentalnymi. Wpisuje się je jako rasę do księgi stadnej kuców walijskich w sekcji D. Wzrost od 137 do152 cm. Są to konie wyjątkowo urodziwe. Mają piękną głowę, ładnie wygiętą szyję, długą jedwabistą grzywę, niewielkie szczotki pęcinowe i okrągły, charakterystycznie wystający w górę zad. Chody mają bardzo eleganckie, szczególnie kłus jest imponujący i wydatny. Dobrze spisywały się niegdyś jako konie gospodarskie i transportowe a także jako idealne konie do eleganckich zaprzęgów szczególnie powożonych przez damy.
TINKER COB to srokatej maści ,krępy z obfitymi szczotkami pęcinowymi i gęstą, często bardzo długą grzywą mały koń. Wzrost w kłębie od 135 do około 150cm. Tinker pochodzi z Irlandii i Anglii Północnej a ukształtował się jako swoista rasa z pogłowia koni, które ze względu na srokate umaszczenie nie uznawane były w standardach innych ras i odrzucane z hodowli. Takie pstrokate odrzutki kupowała uboga ludność prowadząca wędrowny tryb życia zwana tinkers -druciarze. Zajmowali się oni handlem obwoźnym prowadząc styl życia koczowniczy podobnie jak europejscy Romowie. Choć nie byli oni etnicznie spokrewnieni z Romami to często nazywa się ich do dziś podobnie jak Romów cyganami czyli ang. Gypsy. Można więc spotkać się z nazwą potoczną koni Tinker taką jak Gypsy wanner.
Tinkery to charakterystyczna rasa srokatych włochaczy znanych ze spokojnego usposobienia, małego temperamentu i pracowitości. Kłoda ich jest przeważnie beczkowata i mają muskularną budowę.
Kolebką hodowli jest północna kraina Francji -Normandia i Królestwo Brytyjskie.
COB NORMANDZKI- Tradycja hodowli normandzkich koni typu cob sięga czasów Wilhelma Zdobywcy, który używał ich w swoim wojsku. Są to konie silne o masywnej budowie, 150-160 cm wzrostu. Głowa jest duża i garbonosa jak u koni zimnokrwistych. We Francji hodowlą tą zajmują się stadniny Le Pin i Saint Lo.
 | |
| Cob Normandzki |
COB ANGIELSKI I IRLANDZKI. Do tego typu zalicza się mieszańce hunterów z rasami kuców lub koni hackney. Nie stanowia odrębnej rasy tylko krzyżówki.
COB WALIJSKI wytworzony z krzyżówek klaczy kuców walijskich z ogierami hiszpańskimi, Norfolk Roadster i orjentalnymi. Wpisuje się je jako rasę do księgi stadnej kuców walijskich w sekcji D. Wzrost od 137 do152 cm. Są to konie wyjątkowo urodziwe. Mają piękną głowę, ładnie wygiętą szyję, długą jedwabistą grzywę, niewielkie szczotki pęcinowe i okrągły, charakterystycznie wystający w górę zad. Chody mają bardzo eleganckie, szczególnie kłus jest imponujący i wydatny. Dobrze spisywały się niegdyś jako konie gospodarskie i transportowe a także jako idealne konie do eleganckich zaprzęgów szczególnie powożonych przez damy.
 | |
| Cob Walijski D |
 | |
| Cob Walijski D |
Tinkery to charakterystyczna rasa srokatych włochaczy znanych ze spokojnego usposobienia, małego temperamentu i pracowitości. Kłoda ich jest przeważnie beczkowata i mają muskularną budowę.
 | |
| Tinker Cob |
czwartek, 19 grudnia 2013
Konie pośpieszno robocze i pogrubione
POSTIER BRETON -Postier bretoński. Rasa koni wyhodowana we Francji i używana niegdyś do ciągnięcia dyliżansów pocztowych. Bretończycy hodowali dwa typy koni pociągowych :ciężki i lżejszy Postier. Bretoński Postier powstał w XIX w. w wyniku krzyżowania ciężkiego Bretona z rasą Norfolk Roadster oraz Hackney. W 1909r. założono osobną księgę stadną. Charakterystyczne piętno wypalane na lewej stronie szyi to "krzyżyk na daszku". Stosowano również kurtyzowanie ( obcinanie wraz z kręgami ) ogona. Od 1996r. kurtyzowanie jest prawnie zabronione. Te krępe konie o energicznych chodach świetnie spisywały się ciągnąc dyliżanse w trudnym terenie a także w transporcie szybko psujących się ryb i owoców moża oraz jako konie artyleryjskie.
 | |
| Postier Bretoński |
KLEPPER -Nazwa dzisiaj mało znana. Pierwotnie słowo to oznaczało konia rycerskiego i pochodzi najprawdopodobniej z języka niemieckiego. W XVI w. klepperem nazywano konia niskiej jakości a także człowieka zajmującego się kastrowaniem ogierów. Na terenach Litwy ,Łotwy,Estonii i Finlandii konie pospolite pochodzące od prymitywnych przodków nazywane były właśnie klepperami.
W roku 1855 szlachta inflancka chcąc udoskonalić miejscowe kleppery założyła na terenie dzisiejszej Estonii stadniny Tori i Avinurme. Z czasem wytworzono w nich rasę dobrze kłusujących o żywym temperamencie koni na pograniczu typu zimno- i gorącokrwistego.
Założycielem rasy toryjskiej - TORI został importowany w 1894 r. ogier Hetman urodzony w Michałowie u T.Zamoyskiego. Ojciec tego ogiera był po angielskiej rasy Norfolk Roadsterze a matka po ogierze francuskim w typie Huntera. Rasa była udoskonalana - pogrubiana importowanymi ogierami Postier Breton.
FIŃSKI KLEPPER jest w tym samym typie co TORI ma jednak dużo cięższą głowę. Fiński koń uszlachetniany był Norfolk Roadsterami i końmi zimnokrwistymi sprowadzanymi z Rosji. Księgę stadną założono w 1907 r. Do dzisiaj w tej rasie prowadzona jest selekcja hodowlana na cechy pociągowe a próbą dzielności są wyścigi kłusacze w sulkach.
 | ||
| Tori |
 | ||||
| Estoński klepper |
 | ||
| Fiński klepper |
 | |
| ogier Kirppu jeden z protoplastów rasy fińskiej |
Mur-insulany hodowane były również w Polsce, sprowadzone w latach 40-stych XX w. Głównym ośrodkiem hodowlanym było woj. opolskie (Stadnina Prudnik) oraz Pogórze Sudeckie. Wpisywane były do Księgi Stadnej Koni Zimnokrwistych i Pogrubionych ,oznaczane symbolem : m.ins. W 1975 hodowlę państwową zlikwidowano pozostawiając ją w rękach rolników. Niestety mechanizacja i przestawienie się hodowców w latach 80-tych na produkcję ciężkich koni rzeźnych tj. przekrzyżowanie z rasą ardeńską, spowodowała zanik typu Mur-insulana sudeckiego.
 | |
| ogier Mur-insulan kryjący kiedyś w SO Książ |
 | ||
| Kopczyk |
 | |
| Dole (Gudbransdal) |
W górach Szwarcwaldu (płd-zach. Niemcy) wymagano od konia gospodarskiego siły, zwinności oraz niewielkich wymagań względem warunków utrzymania dlatego dosyć wcześnie ukształtowała się ta stara rasa. Początków rasy doszukać się można już w średniowieczu a przodkami tych koni były konie noryckie a typ ustalił się w wyniku dolewu krwi ardenów. W 1896r. powstało Szwarcwaldzkie Towarzystwo Hodowli Koni. Na przełomie XIX i XXw. państwowa polityka hodowlana dążyła do zwiększenia kalibru tej rasy stosując "ulepszenia" poprzez dolew krwi ogierów obcych ras zimnokrwistych i zapewne ta wspaniała rasa przestałaby istnieć gdyby nie chłopi ,którzy nadal używali do krycia swych leśnych ogierów mimo urzędowej groźby wysokiej grzywny. Dziś hodowla znajduje się w rękach prywatnych z kilkoma ogierami w państwowym stadzie Marbach. Konie te są dziś cenione i zyskują popularność także w górskiej turystyce.
 | |
| Szwarcwaldzki Lis |
środa, 30 października 2013
Konie zaprzęgowe i powozy w malarstwie.
Wszystkie obrazy namalowane przez Ewelina Greiner, zobacz więcej na http://www.ewelinagreiner.art.pl/ może Ty też zamówisz taki obraz....?
piątek, 6 września 2013
STĘPAKI-cieżkie konie pociągowe
Ciężkie konie pociągowe to konie ras zimnokrwistych. W Wielkiej Brytanii nazywa się je Draught lub Dray od staroangielskiego słowa dragon- ciągnąć, lub też po prostu Heavy -ciężki. W USA stosuje się nazwę Draft a we Francji Trait.
Są to silne konie o masie ciała około 1000kg, dobrze umięśnione, grubokościste limfatycznej konstytucji o spokojnym temperamencie, cierpliwe i pracowite. Mimo dużej masy ciała są uległe wobec człowieka a ich reakcje rzadko bywają tak gwałtowne jak u koni gorącokrwistych, aczkolwiek należy pamiętać ,że są to zwierzęta obdarzone wielką siłą dlatego osobniki źle wychowane lub pod opieką niedoświadczonej osoby mogą być trudne do poskromienia. Budowa ciała koni pociągowych ma duże znaczenie dla wielkości siły uciągu. Duża, ciężka głowa, krótka i nisko osadzona szyja, strome łopatki, szeroka klatka piersiowa, krótkie kończyny z krótkimi pęcinami, duże kopyta oraz krótki i spadzisty zad to cechy potęgujące siłę uciągu. Także długość tułowia przewyższa wysokość w kłębie a masa przedniej części ciała jest widocznie większa od tylnej.
Stępaki jako konie zaprzęgowe używane były do prac pociągowych, w rolnictwie -w uprawie na glegach ciężkich oraz wszędzie tam gdzie była potrzeba transportu ciężkich ładunków, powoli i precyzyjnie. Dziś w wielu cywilizowanych krajach są niezastąpioną pomocą w zrywce drzewa. Świetnie sprawdzają się w gospodarstwach ekologicznych i także w rekreacyjnej jeździe bryczką. Oczywiście potrafią pracować w kłusie i poruszają się także galopem ,przy czym ten ostatni jest ciężki i mało efektywny.
Rasy zimnokrwiste wywodzą się od koni rycerskich ,których zapoczątkowanie hodowli przypisuje się Królowi Franków Karolowi Wielkiemu (741-814). W IX -XI w. na zasobnych glebach i wilgotnych łąkach w krainie położonej nad Morzem Północnym nazwanej przez Rzymian Armoryką (dzisiejsza Bretania i Normandia ) rozwinęła się hodowla masywnych, wybujałych koni. Konie normandzkie, bulońskie czy duńskie były onegdaj cenionymi końmi bojowymi-rycerskimi (tzw. Destrier). Koń rycerski rozpowszechnił się w Anglii gdy Wilhelm Zdobywca książę Normandii podbił wyspę i koronował się na jej króla w 1066r. Zatem angielskie rasy Shire i Clydesdale wywodzą się także od koni armorykańskich.
Konie normandzkie i bulońskie były najbardziej cenionymi wówczas końmi bojowymi. W XVIII w. wykształciła się rasa koni tzw. Brabansonów nazywanych dziś Belgami, która wywarła duży wpływ na światową hodowlę koni zimnokrwistych. Ogiery belgijskie, chociaż w mniejszym stopniu niż ardeńskie, przyczyniły się do powstania polskich koni zimnokrwistych i pogrubionych.
Koń belgijski jest duży ok.170cm wzrostu. Jest wyjątkowo mało urodziwy jednak bardzo pracowity i powściągliwy, uległy. Najczęściej spotyka się umaszczenie dereszowate.
Do typu stępaków należą również takie stare rasy jak :
Koń ardeński ,Koń buloński -niezwykle urodziwa rasa i Perszeron (Francja) , Koń jutlandzki a także stara angielska rasa Suffolk Punch.
Największą i najcięższą rasą koni pociągowych na świecie jest Shire (pol. szajr), wyhodowana w Anglii w połowie XVIII w. Rasa wywodzi się od średniowiecznych koni bojowych nazwanych swego czasu English Black Great Horse. Rasa ta początkowo była nazywana od imienia ogiera założyciela Packington Blind ,w XIX w. otrzymała jednak nazwę Księstw Środkowej Anglii gdzie była hodowana (Shires- księstwa, hrabstwa). Rasa ukształtowała się w wyniku krzyżowania ciężkich koni flandryjskich z fryzyjskimi.
Masa ciała koni Shire przekracza 1000kg. Rekordzistą był urodzony w 1846r. koń o imieniu Sampson, miał 2,2m wzrostu w kłębie i ważył 1500kg.
Nogi Shire są dłuższe niż u innych ras zimnokrwistych a długie,obfite i zawsze białe szczotki całkowicie przykrywają ogromne kopyta. Na raczej wysoko osadzonej szyi bardzo duża głowa. Umaszczenie siwe lub ciemne zawsze z dużą białą odmianą na głowie. Jest to koń silny a jednocześnie elegancki. Do dzisiaj angielskie browary zaprzęgają je do wozów z beczkami w celach reprezentacyjnych.
W USA ciężkie rasy zimnokrwiste jak Perszerony i Belgi hodowane są z wielkim zamiłowaniem. Używane w rolnictwie ekologicznym oraz w bardzo widowiskowych zawodach w ciągnięciu ciężarów.
Polski Koń Zimnokrwisty ,wytworzony przy pomocy ogierów głównie ardeńskich, jest rasą posiadającą i siłę i urodę. Kiedyś utrzymywany w wielu regionalnych typach, dziś jednak w swoistej odrębności przetrwał tylko typ sokólski. Koń sokólski ma takie zalety użytkowo zaprzęgowe,że jest stosunkowo mniejszy,o mniej limfatycznej konstytucji, bardziej ruchliwy i odporny od innych zimnokrwistych hodowanych głównie na cechy mięsne.
Poszukującym szczegółowych informacji dotyczących hodowli koni zimnokrwistych polecam http://konie-z-zimna-krwia.bloog.pl/?smoybbtticaid=611ded
Są to silne konie o masie ciała około 1000kg, dobrze umięśnione, grubokościste limfatycznej konstytucji o spokojnym temperamencie, cierpliwe i pracowite. Mimo dużej masy ciała są uległe wobec człowieka a ich reakcje rzadko bywają tak gwałtowne jak u koni gorącokrwistych, aczkolwiek należy pamiętać ,że są to zwierzęta obdarzone wielką siłą dlatego osobniki źle wychowane lub pod opieką niedoświadczonej osoby mogą być trudne do poskromienia. Budowa ciała koni pociągowych ma duże znaczenie dla wielkości siły uciągu. Duża, ciężka głowa, krótka i nisko osadzona szyja, strome łopatki, szeroka klatka piersiowa, krótkie kończyny z krótkimi pęcinami, duże kopyta oraz krótki i spadzisty zad to cechy potęgujące siłę uciągu. Także długość tułowia przewyższa wysokość w kłębie a masa przedniej części ciała jest widocznie większa od tylnej.
Stępaki jako konie zaprzęgowe używane były do prac pociągowych, w rolnictwie -w uprawie na glegach ciężkich oraz wszędzie tam gdzie była potrzeba transportu ciężkich ładunków, powoli i precyzyjnie. Dziś w wielu cywilizowanych krajach są niezastąpioną pomocą w zrywce drzewa. Świetnie sprawdzają się w gospodarstwach ekologicznych i także w rekreacyjnej jeździe bryczką. Oczywiście potrafią pracować w kłusie i poruszają się także galopem ,przy czym ten ostatni jest ciężki i mało efektywny.
Rasy zimnokrwiste wywodzą się od koni rycerskich ,których zapoczątkowanie hodowli przypisuje się Królowi Franków Karolowi Wielkiemu (741-814). W IX -XI w. na zasobnych glebach i wilgotnych łąkach w krainie położonej nad Morzem Północnym nazwanej przez Rzymian Armoryką (dzisiejsza Bretania i Normandia ) rozwinęła się hodowla masywnych, wybujałych koni. Konie normandzkie, bulońskie czy duńskie były onegdaj cenionymi końmi bojowymi-rycerskimi (tzw. Destrier). Koń rycerski rozpowszechnił się w Anglii gdy Wilhelm Zdobywca książę Normandii podbił wyspę i koronował się na jej króla w 1066r. Zatem angielskie rasy Shire i Clydesdale wywodzą się także od koni armorykańskich.
Konie normandzkie i bulońskie były najbardziej cenionymi wówczas końmi bojowymi. W XVIII w. wykształciła się rasa koni tzw. Brabansonów nazywanych dziś Belgami, która wywarła duży wpływ na światową hodowlę koni zimnokrwistych. Ogiery belgijskie, chociaż w mniejszym stopniu niż ardeńskie, przyczyniły się do powstania polskich koni zimnokrwistych i pogrubionych.
Koń belgijski jest duży ok.170cm wzrostu. Jest wyjątkowo mało urodziwy jednak bardzo pracowity i powściągliwy, uległy. Najczęściej spotyka się umaszczenie dereszowate.
Do typu stępaków należą również takie stare rasy jak :
Koń ardeński ,Koń buloński -niezwykle urodziwa rasa i Perszeron (Francja) , Koń jutlandzki a także stara angielska rasa Suffolk Punch.
Największą i najcięższą rasą koni pociągowych na świecie jest Shire (pol. szajr), wyhodowana w Anglii w połowie XVIII w. Rasa wywodzi się od średniowiecznych koni bojowych nazwanych swego czasu English Black Great Horse. Rasa ta początkowo była nazywana od imienia ogiera założyciela Packington Blind ,w XIX w. otrzymała jednak nazwę Księstw Środkowej Anglii gdzie była hodowana (Shires- księstwa, hrabstwa). Rasa ukształtowała się w wyniku krzyżowania ciężkich koni flandryjskich z fryzyjskimi.
Masa ciała koni Shire przekracza 1000kg. Rekordzistą był urodzony w 1846r. koń o imieniu Sampson, miał 2,2m wzrostu w kłębie i ważył 1500kg.
Nogi Shire są dłuższe niż u innych ras zimnokrwistych a długie,obfite i zawsze białe szczotki całkowicie przykrywają ogromne kopyta. Na raczej wysoko osadzonej szyi bardzo duża głowa. Umaszczenie siwe lub ciemne zawsze z dużą białą odmianą na głowie. Jest to koń silny a jednocześnie elegancki. Do dzisiaj angielskie browary zaprzęgają je do wozów z beczkami w celach reprezentacyjnych.
W USA ciężkie rasy zimnokrwiste jak Perszerony i Belgi hodowane są z wielkim zamiłowaniem. Używane w rolnictwie ekologicznym oraz w bardzo widowiskowych zawodach w ciągnięciu ciężarów.
Polski Koń Zimnokrwisty ,wytworzony przy pomocy ogierów głównie ardeńskich, jest rasą posiadającą i siłę i urodę. Kiedyś utrzymywany w wielu regionalnych typach, dziś jednak w swoistej odrębności przetrwał tylko typ sokólski. Koń sokólski ma takie zalety użytkowo zaprzęgowe,że jest stosunkowo mniejszy,o mniej limfatycznej konstytucji, bardziej ruchliwy i odporny od innych zimnokrwistych hodowanych głównie na cechy mięsne.
Poszukującym szczegółowych informacji dotyczących hodowli koni zimnokrwistych polecam http://konie-z-zimna-krwia.bloog.pl/?smoybbtticaid=611ded
 | |
| Shire (Szajr) |
 | |
| Clydesdale (Klajdesdal) |
 | |
| Belgijski |
 | |
| Buloński |
 | |
| Perszeron og.Aubin du Logis |
 | |
| Sokólski og.Bryl |
 | |
| Arden |
czwartek, 5 września 2013
Typy i rasy koni zaprzęgowych.
Koń od czasów starożytnych służył człowiekowi jako główna siła pociągowa aż do skonstruowania przez Jamesa Watta w 1769r. maszyny parowej. Jednak wynalazek ten wcale nie sprawił , że użyteczność konia zaprzęgowego zmalała, właściwie w wieku XIX kultura użytkowania koni zaprzęgowych i produkcji powozów konnych osiągnęła szczytowy poziom. Natomiast rozpoczęte pod koniec XIX w. prace nad pierwszymi silnikami spalinowymi i w konsekwencji konstruowanie pojazdów benzynowych spowodowały przemiany , poprzez które zaprzęg konny przeszedł do lamusa. Po II Wojnie
Światowej postępująca mechanizacja spowodowała ,że koń zaprzęgowy przestał już być potrzebny i mógł przetrwać w uprzemysłowionym świecie tylko jako hobby.
Europa jest kolebką hodowli ras koni selekcjonowanych pod względem użyteczności zaprzęgowej. W drugiej połowie XX w. większość ośrodków hodujących konie zaprzęgowe zmuszona była zatem do przestawienia hodowli na produkcję koni ogólnoużytkowych, do sportu lub na produkcję koni mięsnych z przeznaczeniem do konsumpcji. Na szczęście dzięki miłośnikom konia zaprzęgowego i w dużej mierze prywatnym hodowcom. W obecnych czasach obserwuje się wzrost zainteresowania użytkowaniem zaprzęgowym koni w celach rekreacyjnych oraz rozkwit sportu zaprzęgowego a co się z tym wiąże zainteresowanie rasami koni posiadającymi szczególne walory zaprzęgowe.
W zależności od rodzaju użytkowania zaprzęgowego wyróżnia się kilka typów, grup ras koni i odpowiednio stosowane nazewnictwo:
1. STĘPAKI- konie ciężkie do ciężkich prac pociągowych ,wymagających dużego wysiłku w powolnym ruchu.
2. POŚPIESZNO ROBOCZE I POGRUBIONE- konie masywne ale dobrze kłusujące.
3. COB- krępy koń półkrwi
4.MAŁE KONIE ZAPRZĘGOWE- konie w typie dużego krępego kuca.
5.KAROSJERY I PARADIERY- rosłe konie półkrwi do eleganckich zaprzęgów posiadające efektowne chody.
6.LEKKIE KONIE ZAPRZĘGOWE- konie zaprzęgowe zwinne i szybkie.
7.KONIE DO WYŚCIGÓW W SULKACH- kłusaki i inochodźce.
Postaram się w takiej kolejności opisać każdy typ użytkowy.
Światowej postępująca mechanizacja spowodowała ,że koń zaprzęgowy przestał już być potrzebny i mógł przetrwać w uprzemysłowionym świecie tylko jako hobby.
Europa jest kolebką hodowli ras koni selekcjonowanych pod względem użyteczności zaprzęgowej. W drugiej połowie XX w. większość ośrodków hodujących konie zaprzęgowe zmuszona była zatem do przestawienia hodowli na produkcję koni ogólnoużytkowych, do sportu lub na produkcję koni mięsnych z przeznaczeniem do konsumpcji. Na szczęście dzięki miłośnikom konia zaprzęgowego i w dużej mierze prywatnym hodowcom. W obecnych czasach obserwuje się wzrost zainteresowania użytkowaniem zaprzęgowym koni w celach rekreacyjnych oraz rozkwit sportu zaprzęgowego a co się z tym wiąże zainteresowanie rasami koni posiadającymi szczególne walory zaprzęgowe.
W zależności od rodzaju użytkowania zaprzęgowego wyróżnia się kilka typów, grup ras koni i odpowiednio stosowane nazewnictwo:
1. STĘPAKI- konie ciężkie do ciężkich prac pociągowych ,wymagających dużego wysiłku w powolnym ruchu.
2. POŚPIESZNO ROBOCZE I POGRUBIONE- konie masywne ale dobrze kłusujące.
3. COB- krępy koń półkrwi
4.MAŁE KONIE ZAPRZĘGOWE- konie w typie dużego krępego kuca.
5.KAROSJERY I PARADIERY- rosłe konie półkrwi do eleganckich zaprzęgów posiadające efektowne chody.
6.LEKKIE KONIE ZAPRZĘGOWE- konie zaprzęgowe zwinne i szybkie.
7.KONIE DO WYŚCIGÓW W SULKACH- kłusaki i inochodźce.
Postaram się w takiej kolejności opisać każdy typ użytkowy.
Subskrybuj:
Posty (Atom)